Van Clearwater naar Whistler

Bij regenwouden denk je voornamelijk aan Zuid-Amerika. In het noorden van Amerika zijn ze echter ook te vinden al zijn het hier uiteraard geen tropische regenwouden. De grote overeenkomst tussen beide soorten regenwouden moge duidelijk zijn: regen. Regen die gestaag over ons autootje wordt uitgestort. De bui begon al bij het vertrekpunt maar hield er na pakweg anderhalf uur gelukkig mee op waarna het zonnetje zelfs nog even doorbrak.

Net als gisteren werd het een dag van autorijden en geocaches zoeken. De afstand van 400 kilometer werd afgelegd in ruim 8 uur. De laatste 150 kilometer was een heuse achtbaan: er liep geen weg langer dan 100 meter rechtuit of er kwam alweer een bocht aan. Daarbij ging de route op en neer, over bergen en door dalen dus we zaten geen moment stil. Neem van mij aan dat het landschap weliswaar schitterend is om doorheen te mogen rijden maar dat het reuze vermoeiend rijden is. Je moet je ogen namelijk 100 procent van de tijd op de weg gericht houden terwijl je toch ook om je heen wilt kijken om van het landschap te genieten.
Nou zit er op die auto van ons een cameraatje die kijkt of je niet over de middenstreep van de weg dreigt te geraken. Zo ja, dan klinkt er een harde pieptoon. Als je ook nog eens te hard rijdt dan begint de TomTom te piepen, ik werd horendol van de kakafonie, Wat een lawaai zeg...ik kom hier voor m'n rust hoor !


Even na 17:00 uur bereiken we eindelijk de bewoonde wereld weer. Het bergdorpje Whistler waar in 2010 de ski-onderdelen van de Olympische Spelen werden gehouden. Ik moet zeggen dat het er allemaal nog prima uitziet. Alles is nog netjes onderhouden en alle gebouwen (voornamelijk hotels) zijn nog volop in gebruik. Slechts een kleurloos setje Olympische ringen herinnert nog aan het sportieve verleden alhier....