Van Custer naar Buffalo

Een ritje van 350 kilometer voor de boeg. Boeg... wat klinkt dat raar, we gaan toch niet met een boot? Maar een rit voor de bumper is óók niet de juiste term.... Kortom, meligheid is vandaag troef. Het wordt al bijna een sleur om na elke bocht weer een paar herten te zien. Het is maar goed dat de wegen hier vrijwel kaarsrecht zijn en er bijna geen bochten in zitten. Maar ja, vertel dát die herten maar..."Hé Bambi, ga 'ns vlug terug naar je bocht". Ik hoor het antwoord al: "Yeah right, da's 30 kilometer hiervandaan. Ik blijf lekker zitten langs het rechte stuk".

Nadat de Indianen lang geleden van de prairies zijn verdreven, heeft een of andere debiel een naam verzonnen voor het gebied waar we doorheen rijden. Dagenlang heeft hij er op zitten broeden en in een moment van verhoogde hersenactiviteit krijgt hij dé ingeving waarop hij al die tijd heeft zitten wachten. Geniaal gevonden.... subliem uitgedokterd... stop de persen!... nomineer 'm voor iets... Het heet hier The American National Grasslands. Waar háált ie het vandaan, wat was zijn inspiratiebron? Waarschijnlijk heeft de brave man aan een van z'n achterkleinkinderen gevraagd wat of die voor gedachte kreeg bij het aanschouwen van het landschap. Ja hè hè, koekoek..... er is in de verste verte nog niet eens een boom te zien! Alleen maar gras. Gras links, gras rechts, gras vóór en gras achter je. Dat kan je natuurlijk nooit betitelen als The American Forest.... Zoals gezegd: meligheid troef.


Gelukkig kunnen we onderweg nog een paar geocaches zoeken waardoor we toch nog onze zinnen kunnen verzetten.