Een dagje Custer

Het hotel waar we verblijven zit vol. Da's op zich niet erg, ware het niet dat alle gasten op het zelfde tijdstip willen ontbijten. Toch weten we al vlug een leeg tafeltje te veroveren en komt er wederom een eenvoudig, doch voedzaam maal op de bordjes. Uiteraard weer bacon & scrambled egg, een zelfgebakken wafel met vruchtjes erop, fruit én niet te vergeten koffie.

Tijd om op pad te gaan want er valt veel te doen in het Custer State Park. Via de Iron Moutain Road (63 km) loopt de prachtige route dwars door het park naar Mount Rushmore. In de berg zijn vier koppen van 18 meter hoog uitgehouwen van Amerikaanse presidenten. Zo'n 30 kilometer verderop is men bezig om een kop uit te houwen van Crazy Horse, de gevreesde Indianenleider die optrok tegen generaal Custer.

Na een lunch in de stad Custer, een daar opeenvolgend bezoek aan het toilet in onze eigen hotelkamer, hebben we na inname van wat Loperamide noodgedwongen een uurtje pauze ingelast. Mocht de lezer wellicht niet weten wat Loperamide is, dan verwijs ik hem/haar bij deze graag naar de bijsluiter van Kruidvat's diarreeremmer.

Toen de darmen weer wat tot rust gekomen waren, was het nog te vroeg om weer de Wild-life Loop Road te berijden. Daar wil je pas aan het einde van de middag zijn omdat
A- het loket dicht en de slagboom open is (je moet hier namelijk wél een toegangskaartje kopen)
B- de wilde dieren kunnen klokkijken: die laten zich voor 17:00 uur simpelweg niet zien, pas als de schemering begint komen ze tevoorschijn.

Met de ervaring op de berghelling van gisteren nog vers in het geheugen willen we diezelfde helling weer gaan opzoeken. Ah, toepasselijker wijze komt er weer stront aan de knikker. Een heuse bizon-jam (opstopping of file) zorgt voor een werkelijk adembenemend schouwspel. Honderden bizons lopen langs en over de weg en komen ons vanuit de tegenovergestelde richting tegemoet. Af en toe snuffelt een bizon-jong wat aan de auto, likt aan een band, of even lekker jukken tegen de achterkant van de auto, zelfs haalt eentje het in z'n hoofd om te kijken of hij de portier-kruk open krijgt. Ben ik even blij met de automatische deurvergrendeling van onze wagen!

Na 35 minuten is het 'bizondere' schouwspel voorbij en kunnen we eindelijk de route vervolgen tot we op een helling een roedel elks (soort hert) zien opdoemen. Ook de talrijk aanwezige prairiehonden zijn weer getuigen van het feit dat wij hen flmdn en fotograferen.
Als we uiteindelijk om 20:00 uur weer bij het hotel terug zijn, is het inmiddels aardedonker geworden, de nacht valt. Onze laatste nacht in Custer - South Dakota.